Orkaan Irma

Kira ontvangt haar bul.

Ik had me voorgenomen om het deze keer te gaan hebben over allerlei leuke familieomstandigheden. Over m'n nichtjes Kira en Adara, die na het afronden van hun studie op Curaçao naar Nederland zijn vertrokken voor een vervolgopleiding. En over de mooie ceremonie die ik als trotse peetoom mocht bijwonen op de Universiteit van Curaçao. En over m'n betere helft Ellen, die hier twee weken op vakantie was en over alle leuke dingen die we samen hebben gedaan en de ontmoetingen met oude vrienden en bekenden. En misschien ook wel over het etentje met m'n tante Yvonne, die een paar jaar geleden haar man (mijn oom Mark) verloor, en nu achtereenvolgens ook haar laatste levenspartner en haar beste vriendin. En over de wekelijkse familielunches bij m'n lieve nicht Janice. Er gebeurt van alles om me heen en er is op zich dus genoeg om over te schrijven.

De Koning krijgt op Curaçao uitleg over de crisis. (ANP)

Maar nee, het meest was ik de afgelopen tijd toch in de ban van orkaan Irma die op ramkoers met de bovenwindse Antillen, Cuba en Florida een spoor van verwoesting en rampspoed heeft achtergelaten. Hier op Curaçao heeft dat grote indruk gemaakt. Veel mensen hebben zakelijke- en familiecontacten met Saba, St. Eustatius (of Statia) en vooral St. Maarten, de voormalige bovenwindse partners in de inmiddels gesneuvelde Nederlandse Antillen. Wat zich op deze eilanden heeft voltrokken is onvoorstelbaar en heeft op Curaçao bij velen de ogen geopend. "Goddank hebben we die band met Nederland", klinkt het overal om me heen, vooral ook op de sociale media. "Want stel je voor dat dit hier zou gebeuren als we onafhankelijk zouden worden, zoals een aantal desgraciados (nietsnutten) wensen." Het is goed dat Nederland de formele en de morele taak tot hulpverlening hoog opvat en dat de Koning naar hier is gesneld om poolshoogte te nemen. Dat laatste is onbetaalbaar, trots- en vertrouwenwekkend voor de Curaçaoenaar van welke etnische afkomst dan ook.

Chabad House, St. Maarten

Donderdagnacht belandde ik middenin een noodactie. Het woonhuis van de Chabad-rabbijn die al acht jaar op het eiland woont met zijn vrouw en vijf jonge kinderen, is zwaar beschadigd. Het gezin had zich in het raamloze mikwe (ritueel bad) van het Chabad House weten te verstoppen en dat heeft hen verdere ellende bespaard. De rabbijn wilde begrijpelijkerwijs zijn gezin van het eiland af zien te krijgen, want orkaan Jose was ook al onderweg. Een netwerk van vrienden van de rabbijn startte een poging om het gezin weg te krijgen. Een vliegtuig met piloot stond klaar om richting St. Maarten te vertrekken, maar het kreeg geen toestemming om er te landen. Mij werd gevraagd of ik mijn contacten kon inzetten. Al gauw bleek echter dat St. Maarten volledig onder militair gezag was komen te staan en dat sociale- en politieke netwerken van weinig waarde waren. De appjes en emails bleven echter binnen komen. Ook in Den Haag is druk rondgebeld. Uiteindelijk werden de rebbetzin en haar vijf kinderen het afgelopen weekend samen met andere Amerikaanse staatsburgers per vliegtuig geëvacueerd. Rabbijn Moishe Chanowitz bleef op het eiland achter om zijn gemeenschap van dienst te zijn. Zoals het hoort, als een kapitein op zijn schip.

Uit Nederland kreeg ik veel bezorgde appjes met de vraag of ik hier wel veilig was. Dat is natuurlijk fijn. Weinig mensen realiseren zich de afstanden hier tussen de voormalige "rijksgebieden overzee", al is dat nu beter dan een jaar of dertig geleden. Toen ging men er nog graag vanuit dat Suriname en Curaçao met een brug met elkaar waren verbonden. De afstand van 1700 kilometer (zo'n beetje Amsterdam-Lissabon) maakt dat echter lastig. De afstand met de benedenwindse zustereilanden Aruba (115 km) en Bonaire (75 km) is met het vliegtuig binnen 20 minuten prima te doen (alhoewel vrij kostbaar). Naar de bovenwindse eilanden is het echter zo'n 900 km. Niet alleen de afstand, ook de luchtstroming maakt de bovenwindse en benedenwindse eilanden tot compleet andere risicogebieden. Op deze kaart met typische orkaantrajecten heb ik de bovenwindse en benedenwindse eilandengroepen rood gemaakt. Te zien is dat Aruba, Bonaire en Curaçao net buiten de orkaanroute liggen, terwijl de bovenwinden er middenin zitten. De kans dat wij hier de staart van een orkaan krijgen (hetgeen gepaard gaat met veel regen) is zeker aanwezig, terwijl St. Maarten, St. Eustatius en Saba zich pal óp de orkaanroute bevinden. Tot zover dit college.

Intussen is het zondagmiddag en krijgt Florida te maken met de woede van Irma. Mijn broers Franklin en René en een aantal van m'n neefjes en nichtjes zitten daar verschanst in de badkamers van hun woningen, met grote voorraden water, voedsel, batterijen, kaarsen en andere noodvoorzieningen. Elektriciteit hebben ze al vele uren niet meer, maar ze zijn erg positief, Het oog van de orkaan gaat gelukkig aan hen voorbij. Ik ben niettemin 24/7 met hun in gesprek via whatsapp, want de spanning zit er goed in.

Hier op Curaçao heb ik weinig te klagen. Als ik dan ook een beetje mag zeuren, dan is het omdat Irma alle lucht uit dit gebied wegzuigt, waardoor het hier bijna windstil en heel het is. Het is een kleine prijs vergeleken met het leed en verdriet dat mensen ondervinden van de schade die de orkaan hen heeft toegebracht.

Ik ben blij met het initiatief dat de Portugees-Joodse gemeenschap (de "Snoa") heeft genomen om geld in te zamelen voor de slachtoffers op St. Maarten. Ik draag daar graag aan bij. En in de tussentijd tel ik mijn zegeningen.
_________________________________________________________

Lees ook mijn andere posts op deze blog:

Pa
Een warm bad
In de voetsporen van mijn voorvader

En mijn blog: 
Wat ik trouwens nog wilde zeggen...